Het mysterie van de Inca’s

Het nadeel  van het krijgen van goede reistips en horen van enthousiaste verhalen is dat wanneer je zelf op de plaats van bestemming aankomt, het tegen kan vallen. Dat was waar ik een beetje bang voor was met de Inca Trail. Heb daar namelijk nog nooit één slecht verhaal over gehoord. Na in en om Cusco nog wat Inca ruïnes bezocht te hebben begin ik woensdag aan de vierdaagse wandeltocht naar Machu Picchu. Heb er zin in, maar probeer mijn enthousiasme een beetje te temperen en ergens zie ik er ook wel een beetje tegenop, want met name dag twee schijnt slopend te zijn.  45 kilometer voor Machu Picchu beginnen we onze tocht. De gids is ingevallen voor iemand anders en dat is niet juist geregistreerd. Maximaal 500 mensen per dag inclusief gidsen en dragers mogen de Inca Trail doen en de papieren moeten in orde zijn, anders kun je het wel vergeten. Het reisbureau waar ik geboekt hebt is zo handig geweest om bij mijn nationaliteit ‘Koninkrijk’ te vermelden. Ik vertel dat dat niet klopt en dat het zoiets is als dat je zegt uit ‘Republiek’ te komen. Toch blijkt dit geen probleem te zijn, al is een aantal mensen uit mijn groep toch wel heel benieuwd waar ik vandaan kom.

Omdat onze gids eerst zijn zaakjes voor elkaar moet zien te krijgen, wordt mijn groep bij een andere gevoegd en zo lopen we het eerste deel  met nog circa 30 anderen naar de plek van de lunch. Dit is toch wel heel massaal en ik hoop dat dit niet zo blijft. Tegen de tijd dat we klaar zijn met de lunch komt onze gids aangerend en vervolgen we de wandeling met onze eigen groep. We bezoeken de eerste Inca ruïne en tegen vijf uur komen we aan bij het dorp waar we overnachten. De tenten zijn opgezet en als ik om me heen kijk is dit toch wel adembenemend. Verwacht geen enkele luxe, maar de omgeving is echt prachtig. We kamperen tussen de bergen en hebben uitzicht op een besneeuwde top.

De volgende morgen worden we om vijf uur gewekt met een kop cocathee. Dag twee is begonnen en dit betekent vierenhalf uur bergop. Ik ben blij dat ik door de vijf dagen in Cusco goed aan de hoogte gewend ben. Een Braziliaan uit mijn groep noemt de treden ‘killers’ en ik geloof dat hij daarmee de spijker op zijn kop slaat. Zolang ik mijn eigen tempo loop is het goed te doen, maar ik zie een aantal, dat het heel zwaar heeft. Na het middaguur bereiken we een bergpas op 4200 meter hoogte. Daarna is het nog anderhalf uur heel veel treden naar beneden naar de camping. Deze is zonder elektriciteit nog primitiever dan de dag ervoor. De tenten staan al weer voor ons klaar en dat hebben we te danken aan de dragers. Als wij ’s morgens vertrekken breken zij de tenten af en rennen ons daarna met 25 kilo op hun rug aan zaken als gasflessen, potten en pannen, tenten en eten voorbij. Ze zetten de eettent voor de lunch op en zorgen dat het eten klaarstaat tegen de tijd dat wij aankomen. Als wij na de lunch vertrekken, breken zij de boel op, rennen ons wederom voorbij, zowel bergop als bergaf, rusten af en toe heel even uit en als wij op de camping aankomen staan de tenten weer klaar en wordt het avondeten gemaakt. Het is in mijn beleving een moderne vorm van slavernij en ik sta ik er met verbazing naar te kijken. Diep respect heb ik voor deze keiharde werkers.

Dag drie is lang en het eerste stuk is wederom bergop. We komen de ene na de andere Inca ruïne tegen. Ergens halverwege de morgen hebben we onze lunch en na nog een heel stuk lopen hebben we uitzicht op de berg van Machu Picchu. We zijn in de buurt! Het laatste stuk is oneindig veel treden naar beneden en aan het einde van de middag komen we aan op de camping die en een warme douche en een kantine heeft. Dus dat betekent aansluiten in de rij voor de douche (en er dan achter komen dat ‘warme douche’ een breed begrip is) en daarna een gezellige avond. Om drie uur worden we alweer gewekt, uiteraard met een kop cocathee. De reden dat we zo vroeg opstaan is niet om op tijd Machu Picchu te bereiken, maar om te zorgen dat de dragers met de eerste en dus goedkoopste trein terug naar huis kunnen. Om klokslag zes uur gaat de laatste stempelpost open en lopen we in circa twee uur naar Inti Punku en daar staan we dan met z’n allen te wachten op het uitzicht op Machu Picchu. We kijken tegen een dik pak wolken aan, maar wonderbaarlijk breekt de lucht open, verdwijnt het grootste deel van de bewolking en zien we na drieënhalve dag lopen deze lang verborgen gebleven Inca stad liggen. En na een minuut of zes, zeven daalt de bewolking weer neer: over geluk gesproken.  In Machu Picchu krijgen we een rondleiding en daarna wil ik de berg achter Machu Picchu, Wayna Picchu beklimmen. Op dat moment is de enige uit mijn groep met wie ik nog samen ben een Engelsman, aangezien de rest van de groep door een Spaans sprekende gids een rondleiding heeft gehad en hij vraagt zich af hoe ik na drieënhalve dag lopen en een laatste nacht van twee uur slaap zin heb in het beklimmen van nog een berg. Daar komt bij dat ik na het ontbijt van midden in de nacht niet meer gegeten heb, want voor de rondleiding was daar geen tijd voor en zo tegen het middaguur ben ik toch echt wel aan eten toe. Het punt is alleen dat er per dag slechts 400 mensen Wayna Picchu mogen beklimmen en mij wordt verzekerd dat als ik eerst ga lunchen ik dan te laat ben. Deze berg en vooral het uitzicht wil ik toch echt niet missen en besluit dus maar om te kijken of er nog wat eten bij elkaar te bietsen valt. Als 371^ste die dag begin ik aan de klim en van een aantal vrouwen krijg ik fruit, nootjes en snoep toegestopt. Ik heb nog een flesje water en ga ik er eerst maar eens even bij zitten om wat te eten en te drinken. Mij wordt ook duidelijk waarom er een maximum aan het aantal mensen zit voor deze berg. De trappen zijn stijl, het is krap, elkaar passeren gaat op veel plekken niet en het komt er op neer dat je hele stukken op handen en voeten deze berg moet beklimmen. Eenmaal boven heb ik prachtig uitzicht op Machu Picchu. Wat is dit gaaf! Weer beneden, ik ben inmiddels iedereen van groep kwijt, bekijk ik nog het een en ander en als ik dan buiten de poort sta, kan ik niet anders dan toch nog een keer teruggaan. Dat gevoel heb ik niet eerder meegemaakt bij een stad of vakantie, maar ik kan hier niet wegkomen. Ik ga op een van de terrassen zitten en kijk nog eens goed om me heen en krijg een brok in mijn keel. Wat is deze stad prachtig en wat is het mysterie van de Inca’s groot! Niemand weet er het fijne van.  Vandaag de dag worden er nog steeds nieuwe ruïnes en mummies ontdekt: zo is ongeveer een halfjaar geleden in Machu Picchu nog weer een mummie gevonden, terwijl je toch zou denken dat ‘men’ alles na alle onderzoeken wel gevonden zou hebben. De Inca’s liepen in zes dagen van Quito, Ecuador naar Machu Picchu. Ik heb over de laatste 45 kilometer alleen al drieënhalve dag gedaan en over de afstand Quito – Machu Picchu ongeveer drie weken, met bus en vliegtuig. En de vraag blijft toch hoe ze deze stad zonder hedendaagse techniek hebben weten te bouwen. Uiteindelijk kijk ik dan nog één keer achterom, zeg ik Machu Picchu gedag en neem ik de bus naar Aqua Calientes. Daar zie ik vrijwel direct mijn groep die zich net op een terrasje heeft geïnstalleerd om wat te gaan eten. Alweer geluk dus, want ik kan op dat moment wel wat mensen gebruiken om indrukken mee te delen en uiteraard ben ik hard toe aan wat eten. We hebben nog een erg gezellige middag en nemen ’s avonds de trein terug naar Cusco. Het Machu Picchu avontuur zit erop en het heeft echt  al mijn verwachtingen overtroffen!!!

De volgende dag vlieg ik terug naar Lima en van daaruit neem ik direct de bus naar Paracas. De dag erna vaar ik met een bootje vol met Russen langs Islas Ballestas, dat ook wel ‘klein Galápagos’ wordt genoemd. Daarna ga ik met dezelfde Russen naar het nationaal park, waar we vanuit de verte nog wat Flamingo’s spotten (gelukkig leent een Rus me haar verrekijker, want het is wel heel in de verte) en dan blijk ik zomaar in een van de droogste woestijnen ter wereld te zijn beland. Dinsdagmorgen ga ik met de bus naar Huancacina, een oase in zandduinen. Ricardo, de gids, is opzich de jongste niet meer, maar hij heeft er zin in en scheurt met ons door de duinen, hij waxt ons sandboard en samen met nog twee anderen (de rest heeft geen zin?) gaan we op het board de duinen af. Helaas moet ik de bus naar Nazca halen en dus word ik eerder dan de rest teruggebracht. Nadat ik mijn schoenen die vol zitten met zand heb ik geleegd word ik bij het busstation afgezet.

Nazca is bekend om de figuren die de Inca’s daar in het zand hebben gemaakt. Deze zijn alleen vanuit een vliegtuig goed te zien en dus sta ik de volgende morgen rond half 11 op het plaatselijke minivliegveld. Doorgaans wordt mijn bagage gewogen, maar nu mag ik zelf op de weegschaal. Het verzoek is of ik alleen mijn fototoestel mee aan boord wil nemen en mijn tas, circa 1,5 kilo zwaar, wil achterlaten. Het schijnt hier nogal nauw te luisteren met de kilo’s en ik vertrouw er maar op dat ze weten waar ze mee bezig zijn. Na een film over de Nazca-lijnen, stap ik aan het einde van de morgen met nog negen anderen in een twaalfpersoonsvliegtuigje. In een half uur tijd krijgen we de bekendste figuren te zien. Het vliegtuig gaat van de ene kant naar de andere kant, want iedereen moet goed zicht op de figuren hebben en ik ben samen met een aantal anderen blij na een half uur weer met beide beentjes op de grond te staan. Hoewel niemand er gebruik van maakt, weet ik wel dat de spuugzakjes niet voor niets aan de stoelen hangen. ’s Avonds neem ik nachtbus naar Arequipa en daar boek ik een driedaagse trekking door de Colca Canyon. De tijden waarop ik opsta worden steeds gekker, want ik moet om drie uur ’s nachts (degene bij wie ik boek noemt het ’s morgens, maar voor mij is dit toch echt midden in de nacht) klaar staan. Ik vraag nog of het niet kwart over drie of half vier is, maar nee, toch echt drie uur. En wat denk je, na vijftig minuten wachten word ik om tien voor vier opgehaald. In drieënhalf uur rijden we naar de Colca Canyon waar we eerst ontbijten en daarna stoppen bij een punt waar we Condors kunnen spotten. En inderdaad heel in de verte zie ik er een vliegen. Daarna beginnen we onze wandeltocht. Als we bij de lunch aankomen, kom ik erachter dat er geen middagprogramma is en dat dit ook de plek is waar we overnachten. Dit is dus echt niets voor mij, want in dit dorp met zeven gezinnen is niets, maar dan ook helemaal niets te beleven. Aangezien ik tijdens de Inca Trail niet aan het lezen van een boek was toegekomen, heb ik die nu maar in het hotel achtergelaten. Had ik nu toch maar de tweedaagse trekking geboekt. Die heeft exact dezelfde route, maar dan loop je op de eerste dag naar het punt, waar wij de tweede nacht gaan overnachten. Een vrouw die de tweedaagse trekking doet en is uitgeluncht, merkt ook vol verbazing op dat wij hier de rest van de middag blijven. Dat is nog net het zetje dat ik nodig heb om te vragen of ik nog kan switchen naar de tweedaagse tour, maar helaas voor mij is het niet dezelfde organisatie, dus het antwoord is nee. Ik voel me gevangen en neem dan maar uitgebreid de tijd om mijn dagboek bij te werken. Rond half vier gaan we vissen in de rivier en ik moet zeggen dat het uiteindelijk toch wel een hele leuke middag is. De volgende dag wandelen we verder door de bergen en vertelt de gids ons van alles en nog wat over allerlei planten. Uiteindelijk komen we aan bij een prachtige oase met een prima zwembad: een klein paradijsje. De laatste dag klimmen we drie uur bergop en hebben we nog een heel programma langs verschillende dorpjes. Dinsdag wil ik met de bus naar Bolivia. Mij wordt verzekerd dat dit niet in één dag te doen is, tenzij je ’s morgens om vijf uur de bus neemt en laat ik daar nu geen zin in hebben. Het is eerst zes uur met de bus naar Puno, een plekje in de buurt van de grens met Bolivia. Van daaruit moet ik dan een andere bus nemen naar de grens, maar die gaat niet meer na twee uur ’s middags, zo wordt mij verteld. Ik kan me dit haast niet voorstellen en besluit het er dus maar op te gokken. In Puno aangekomen vraag ik of er een bus naar Bolivia gaat. En die is er en vertrekt  over zes minuten. Dus ren ik in no-time langs de kassa voor een kaartje, langs een ander loketje voor een één of ander stempeltje en naar het toilet. Daar is geen tijd voor, maar na ruim zes uur in de bus en nog drie uur voor de boeg moet ik echt en ga dus toch en zodra ik in de bus spring, vertrekt deze. Mooi dat ik in de bus naar Bolivia zit! De grensovergang is een kleine happening. Er komt iemand in de bus die de procedure uitlegt en die vertelt dat het gedaan is met de Peruaanse Soles en dat we die kunnen omwisselen voor Bolivianos. Daarna moeten we langs vier kantoortjes voor allerlei stempeltjes op immigratieformulieren en uiteraard in het paspoort en lopen we na een paarhonderd meter de grens over. Ondertussen verplaatst de bus zich voortdurend een paar meter met ons mee en wordt die iedere keer weer tegengehouden door een soort ketting. Het is daarna nog een paar kilometer naar Copacabana dat aan het Titicacameer ligt. Daar ga ik de volgende dag met de boot naar Isla del Sol, het eiland waarvan de Inca’s geloofden dat daar de zon geboren is. Op de boot zit ik naast de Engelse Phill en Sara en samen lopen we in een paar uur tijd het eiland van noord naar zuid over. De volgende dag neem ik met hun de bus naar La Paz. Rond vier uur komen we aan in het hostel dat zij geboekt hebben. Er is hier van alles te doen. In principe hoef je de deur niet uit en dat doen we dus ook niet: het wordt een gezellige avond aan de bar. De dagen daarna loop ik door La Paz en doe ik nog een fietstocht. Ik boek een driedaagse jungletour, maar tot mijn teleurstelling gaat deze niet door. Het schijnt dat ze hier dol zijn op demonstreren en de weg naar de jungle is geblokkeerd door bewoners die een brug of iets dergelijks willen. Ik kan natuurlijk wachten tot de weg weer open is, maar dat kan nog wel even duren. Heb het in La Paz wel gezien dus neem ik de bus naar Oruro. Niet dat daar veel te zien is, maar ’t is een stukje op weg naar mijn volgende bestemming Sucre. De volgende dag is het nog acht uur met de bus en het stadje is echt prachtig. Na een dagje Sucre pak ik de bus naar Potosi, een plekje dat bekend staat om haar zilvermijnen en ik moet zeggen dat het stadje zelf ook erg leuk is. Met een gids loop ik de volgende dag twee kilometer de mijn in en dan merk je wel dat de zuurstof stukken minder is. Voor mensen met gezondheidsklachten of claustrofobie is dit in ieder geval helemaal niks. Het is er stoffig en laag en dat betekent vooral veel bukken en er is een stuk dat we kruipend door de schacht gaan. Interessant om gezien te hebben, maar ben blij als ik weer buiten sta.

Na fascinerend Peru heb ik inmiddels ook Bolivia achter me gelaten en ben ik doorgereisd naar Chili. In het zuiden van Bolivia heb ik nog een tocht over de zoutvlaktes gemaakt, maar daarover in mijn volgende blog meer. Wordt vervolgd dus.