Paradijselijke archipel, Ecuador en stukje Peru

De dag voordat ik naar de Galápagos eilanden ga heb ik zes uur privéles van mijn docente Theresa. Er blijkt toch nog een beetje Spaans te zijn blijven hangen. Het zijn  basiswoorden die me doen begrijpen waarover het gaat, want veel  engels komt er niet aan te pas. Als ik het niet begrijp en vraag het te vertalen  lukt dit Theresa niet altijd, maar met handen en voeten komen we er dan ook wel weer uit. Ik word direct uitgenodigd voor een, wat dan heet, cultureel uitstapje naar de markt in Quito, maar ik ben toch echt voor de lessen gekomen en besluit niet mee te gaan. Theresa vindt het nogal jammer begrijp ik aangezien ze al met de jas en tas in de hand bij de deur staat.

Vrijdagmorgen sta ik om kwart voor vijf op en neem ik een taxi naar de luchthaven voor mijn vlucht naar de Galápagos. Na een tussenlanding in Guayaquil land ik drie uur later op Isla Baltra. Mijn meegenomen stuk fruit wordt in beslag genomen en officieel geregistreerd (ik moet er voor tekenen), want hier gelden strikte regels. Met een aantal anderen word ik door de gids met de bus opgehaald en rijden we naar onze boot. Ik heb weliswaar een cruise geboekt, maar het woord boottocht vind ik gelet op de omvang van het schip een betere benaming. Als ik de steiger oploop word ik luidkeels verwelkomd door een paar zeeleeuwen. Even heb ik dan het gevoel in de dierentuin te zijn beland, maar dit zijn de Galápagos eilanden waar dieren geen natuurlijke vijanden hebben en wat is dat gaaf!

Na een flinke maaltijd gaan we met de gids op stap en bezoeken we het eerste eiland. Hier geen aanlegsteiger, maar een klimpartij over grote stenen en wat is het dan gek dat als je langs vogels loopt ze blijven zitten waar ze zitten. Het lijkt alsof ze ziek of versuft zijn. Een rare gewaarwording. De telelenzen komen uit de tassen en iedereen fotografeert er op los alsof zijn leven er vanaf hangt. Hoewel de vogels echt bijzonder zijn ben ik meer geïnteresseerd in die monsterlijke beesten, de leguanen. Al snel zien we de eersten en ook die blijven rustig zitten.

De combinatie deinende boot en smalle hut is even wennen. Voor ik er erg in heb zie ik alles bewegen en voel ik me misselijk worden; dit worden vijf gezellige dagen op zee. Na wat turen naar de horizon voel ik me gelukkig weer helemaal de oude. Na het avondeten komen de kaarten op tafel en hebben we een supergezellige avond.

De volgende dag bezoeken we de eilanden South Plazas en Sante Fe en kunnen we uitgebreid op de foto met zeeleeuwen. In hele groepen liggen ze bij elkaar en soms komen ze nieuwsgierig naar ons toe. ’s Middags snorkelen we vanaf de boot en zwemmen de schildpadden, roggen en andere prachtige vissen aan ons voorbij en spotten we nog een haai.

De bemanning heeft ons al gewaarschuwd voor de tocht naar het volgende eiland die we die avond gaan afliggen. De zee is tamelijk ruw en ons wordt geadviseerd medicijnen tegen zeeziekte in te nemen. Direct na het eten vertrekken we en zoveel gezelligheid en kabaal als we de avond ervoor hadden zo stil zijn we nu. Iedereen staart naar één punt in de hoop niet ziek te worden. De een na de ander haakt af. Twee Duitsers schijnen nergens last van te hebben. Ze drinken het ene biertje na de andere en zingen Engelse liedjes met een enorm Duits accent. Ik heb het idee in een slechte film beland te zijn. Zo een met donkere rokerige ruimtes met Duitsers die flauwe grappen maken. En blijkt die ene Duitser ook nog René te heten! Het lijkt ‘Allo Allo! wel. Als ik dan toch echt even naar die hele krappe hut moet om mijn jas te halen haak ook ik af. Frisse lucht is wat ik nodig heb en even later lig ik als een soort clochard op het dek tegen een zak met snorkelspullen aan wat te slapen. Weliswaar een beetje fris, maar dat liever dan misselijk. 

De derde dag bezoeken we Espaňola Island en daar ziet het echt zwart van de leguanen en gaan we soms al slalommend tussen ze door. ’s Middags gaan we naar een paradijselijk strandje waar we gezellig tussen de zeeleeuwen liggen. Een paar meter van ons vandaan gaan twee zeeleeuwen elkaar achterna. De achternagezeten zeeleeuw bedenkt zich geen moment, rent op ons af, walst over mijn handdoek (ik kan nog net aan de kant springen) en gaat pontificaal twee meter achter ons liggen. Wat een unieke plek is dit toch!

De dag daarna laten we ons met een klein bootje aanspoelen op Floreana Island en bezoeken we het plaatselijke postkantoor. Hier werkt de post net even anders. De brievenbus wordt opengemaakt en we nemen allemaal een handvol postkaarten door om te kijken of er nog een kaartje bij zit dat in de buurt van onze woonplaats bezorgd moet worden. Bijna iedereen vindt er een en ik neem een kaartje mee van een vrouw uit Dalen die haar man een kaartje stuurt en schrijft hoe geweldig ze het hebben op de Galápagos eilanden en dat ze droomt over Antarctica 2015. Ik weet het: postbodes horen de kaartjes die ze bezorgen niet te lezen, maar dit een speciaal geval toch? De ontvanger in Dalen moet uiteraard nog even geduld hebben; in maart 2011 zal ik het kaartje persoonlijk bezorgen. Ben nu al benieuwd naar de reactie.  

’s Middags ga ik met een aantal snorkelen bij Devil’s Crown en wat is het water met nog geen 20 graden koud! We zien schitterende vissen en prachtig koraal dus zeker wel de moeite waard.

De laatste dag brengen we nog een bezoek aan het Darwincentrum en vlieg ik samen met twee Duitse meiden en een Ier terug naar het vaste land.  

In Quito heb ik nog drie dagen Spaanse les en na die te hebben afgerond ga ik met de bus naar Baňos. De Ecuadorianen hebben vakantie en dat is te merken. Het busstation is overvol  en ik word bijna onder de voet gelopen door uitgelaten Ecuadoriaanse families.

De dagen erna maak ik een flinke bergwandeling en fiets ik 70 kilometer langs verschillende watervallen naar het plaatsje Puyo. Hoewel  het grotendeels bergafwaarts is zitten er ook nog heel wat pittige klimmetjes tussen en is het behoorlijk afzien. Onderweg neem ik ook nog even de tijd om een mooie waterval te bezoeken, maar mijn doel is toch echt om voor de avond Puyo te bereiken. Omdat ik pas tegen de middag ben weggegaan moet ik uiteindelijk nog behoorlijk doorfietsen en juich dan maar even voor mezelf als ik het plaatsje binnenrijd: mijn finish. Met de bus ga ik terug naar Baňos. De buschauffeur blijkt echt een steekje los te hebben: het is een ware dollemansrit.

Tijdens het eten maak ik kennis met de mensen die naast me aan het tafeltje zitten, de Australische Paul en Lea. Met hun beklim ik de volgende dag de Chimborazo en het sneeuwt! Met mountainbikes maken we daarna een afdaling van circa 20 kilometer en rijden we vervolgens met de auto over vulkaanaswegen terug.

De volgende dag reis ik met de Australiërs naar Cuenca. Tijdens een stop gaan Paul en Lea snel eten kopen en pas ik in de bus op de tassen. De buschauffeur lijkt totaal geen haast te hebben en weet dat de twee alleen nog moeten afrekenen. Van het ene op het andere moment krijgt de chauffeur het op zijn heupen, roept een paar keer vamos, vamos! (we gaan!) en  begint doodleuk te rijden. Dus ik roep; Ho, stop, wait! Ik weet het, er zit geen woord Spaans bij, maar de buschauffeur begrijpt het en wacht dan toch nog even. Paul en Lea springen met drie doggy bags kip, rijst en groente in de bus en zo vervolgen we de reis. 

De volgende dag slenteren we door Cuenca, bezoeken we een markt, eten we heerlijke Sushi en spelen we een deel van de middag en de hele avond een kaartspel in ons zeer gezellige hostel.

Zaterdag vertrekken Paul en Lea naar Peru en speur ik internet af voor een ticket naar Lima. De volgende middag ga ik met de bus naar Guayaguil. Dit schijnt echt een crimineel hol te zijn. De man naast wie ik zit woont in  deze stad, zegt dat je ogen voor en achter moet hebben en adviseert me om me door een bekende taxichauffeur naar het hotel te laten brengen. Dat gaat voor mij natuurlijk wat lastig, maar de buschauffeur is zo vriendelijk een kennis van hem te bellen. Eenmaal in de taxi gaan de kofferbak en de deuren op slot en word ik vervolgens veilig afgezet bij het zeer ongezellige hotel dat ik voor een nacht besproken heb.  

Op maandagmorgen ben ik voor dag en dauw op de luchthaven om een vlucht naar Lima te regelen. Als ik rustig bij de gate zit te wachten word mijn naam omgeroepen. Ik krijg even de indruk dat ik als de wiedeweerga aan boord moet en sprint dus naar de balie, maar het blijkt dat ik nog een één of ander document krijg. In mijn beleving totaal nutteloos: ik neem het in ontvangst, stop het in mijn tas en haal het niet meer tevoorschijn. Als ik dan vervolgens een kwartier later aan boord ga staat de grondsteward bij wie ik heb ingecheckt me met een portofoon op te wachten. Hij zegt dat hij zich zorgen om me maakte, omdat hij me na het inchecken de verkeerde kant op zag lopen. (lief he) Dus leg ik hem uit dat ik nog op zoek was naar boekwinkel met een Lonely Planet van Peru: helaas zonder resultaat.  

En zo neem ik in alle vroegte afscheid van Ecuador, het land waar ik mijn reis ben begonnen, mijn Spaans weer wat heb opgehaald en van waaruit ik de paradijselijke archipel Galápagos heb bezocht. Wat een ervaring!

Ruim een uur later kom ik aan in Lima, zonder reisgids welteverstaan en dus ook zonder adresjes met leuke slaapplaatsen. De taxichauffeur brengt me naar een hotel in de wijk Miraflores, op loopafstand van zee en winkelcentrum. Een prima keuze. Mooi zou ik Lima niet willen noemen, maar wat me direct opvalt is dat het leeft! In het winkelcentrum weet ik eindelijk een Lonely Planet van Peru te bemachtigen en lees ik me uitgebreid in.

De volgende avond ga ik met de nachtbus naar Huancavelica. Wat ik erover lees schijnt het een leuk karakteristiek stadje in de Andes te zijn en is het een raadsel waarom niet meer reizigers deze plaats bezoeken. Na een klapband en een rit van 11 uur kom ik toch wel enigszins vermoeid aan. Al snel heb ik een kamer gevonden. Als ik vervolgens één stap buiten de deur zet en op een bankje ga zitten word ik direct omringt met schoenpoetsjongetjes. Ze vragen me van alles en nog wat, uiteraard ook of ze mijn schoenen mogen poetsen, zijn niet meer bij me weg te slaan en het enige Engels dat ze voortdurend zeggen is Miesss, Miesss (Miss). Ik loop verder het stadje in. Waar ik ben beginnen schoolmeisjes te giechelen, sommigen maken een praatje met me en jan-en-alleman zegt me gedag.  Toeristen zijn ze hier blijkbaar niet gewend. Met zwemspullen in de rugzak ga ik het op zoek naar het terminale bad en daar komt de eerste teleurstelling; deze is dicht. Als ik vervolgens informeer naar het meer dat 70 kilometer verderop ligt en wat ik ook nog van plan ben te bezoeken, zegt de medewerker van het instituut voor cultuur dat het nogal desolaat is. Er gaat iedere dag één bus, om vier uur ’s morgens, en met de chauffeur zou ik dan af moeten spreken dat hij me ’s middags op zijn terugreis tussen een en drie weer mee terugneemt. Op mijn vraag of het veilig is alleen daar naar toe te gaan komt er een weinig overtuigend ja. Al met al vraag ik me af wat ik hier nog doe. Het stadje zou ik niet als charmant, maar vooral als oud beschrijven en ik realiseer me dat de grootste attractie die dag, ikzelf ben! Reden voor mij om nog een keer door dit allerarmste stadje van Peru te lopen en dezelfde avond met de bus naar Lima terug te gaan. Huancavelica is dus niet wat ik er van verwacht had. De mensen zijn wel ontzettende aardig en dat maakt voor mij toch wel weer een hoop goed.

Na een dagje Lima, vlieg ik vrijdag naar Cusco. Voordat ik van hieruit de Inca Trail ga doen en dus de Machu Picchu ga bezoeken, heb ik nog vijf dagen de tijd om in alle rust deze stad te verkennen. Als ik tijdens een wandeling niet zoals in de routebeschrijving staat links, maar rechts afsla kom ik in een compleet ander Cusco. Hier geen prachtige pleinen, imposante kerken en mensen die mij voor hun restaurant proberen te winnen of typische Peruaanse spullen proberen te verkopen, maar een duidelijk armer deel van de stad waar een chaotische markt het middelpunt is en waar geen toeristen zijn. Ik vind het triest om dit grote verschil te zien. Het lijkt allemaal zo mooi: Cusco een schitterende stad, maar als ik even verder kijk zie ik dat het grotendeels schijn is, dat het merendeel van de inwoners het echt niet breed heeft en dat van de pracht en praal niets te merken is. Dat wordt nog eens bevestigd als ik een flesje water wil afrekenen met een biljet van 100 Sol, omgerekend ongeveer 25 Euro; men heeft geen wisselgeld.

En zo ben ik inmiddels een maand onderweg. Ik heb begrepen dat het in Nederland nu en dan volop herfst is en ik kan niet anders zeggen dan dat dat letterlijk en figuurlijk ver van me af staat. Ik geniet van de dingen die ik meemaak, vind het erg leuk jullie reacties op mijn blog te lezen en ik kijk uit naar het bezoeken van de verborgen Incastad Machu Picchu: weer een wens die in vervulling gaat!