Zoutvlaktes, Argentinie en het Witte Continent

In Bolivia wil ik in ieder geval een ding niet missen en dat is de Salar de Uyuni, de zoutvlaktes in het zuiden van het land. Ik boek een driedaagse tour. Op maandagmorgen vertrekken we met onze chauffeur en kok en na circa een half uur woestijn begeeft de Jeep het. Daar staan we dan in the middle of nowhere. De chauffeur lift naar de bewoonde wereld om hulp te halen. Een half uurtje, zo beloofd hij ons, maar het is een Bolviaans halfuurtje wat uitloopt op meer dan twee uur. Ondertussen krijgen wij zin in eten en bereidt  de kok in deze desolate omgeving een heerlijke maaltijd. Daarna worden we naar een weinig inspirerend zoutmuseum gebracht en wachten we wederom een Bolviaans halfuurtje. Al met al zit onze eerste dag er zo’n beetje op en dat terwijl we de zoutvlaktes nog niet eens bereikt hebben. Aan het einde van de middag kunnen we dan toch verder. We skippen het zouthotel en rijden regelrecht naar de zoutvlaktes, een bijzonder landschap met eindeloos wit zout en blauwe luchten. De twee Bolviaanse halfuurtjes van deze dag zijn uiteindelijk ons geluk, want we zien de prachtigste zonsondergang ooit. We overnachten op een plek die eerder gelegen is in de route. Het is al donker, maar als wij komen wordt de elektriciteitsknop omgezet en worden de lampen ontstoken. Gek idee dat als er geen toeristen zijn, het licht dus niet meer is dan dat van een brandende kaars. De volgende dag rijden we door woestijnlandschap en langs prachtige lagunes waar het roze ziet van de flamingo’s. Het vriest hier ’s nachts dat het kraakt en de ijsbloemen staan de volgende morgen dan ook op de ruiten. In alle vroegte vervolgen we onze rit. Met de opkomende zon rijden we langs geisers en nemen we voor acht uur een duik in een warmwaterbad. We rijden verder naar de grens waar we worden opgehaald door een bus die ons naar Chili brengt. Na in Bolivia te zijn ‘uit gestempeld’ is het nog circa anderhalf uur rijden door niemandsland voordat we in Chili in San Pedro de Atacama kunnen ‘instempelen’. 

De volgende morgen maak ik een fietstocht in de omgeving en ’s middags ga ik sandboarden in de droogste woestijn ter wereld: de Atacamawoestijn. Voor vrijdag heb ik in de planning om naar de kust van Chili te gaan, maar de reisafstand is langer dan ik dacht, er gaan op dat moment geen bussen en ik heb in mijn hoofd om Kerst en Oud&Nieuw in Argentinië door te brengen en dus neem ik de bus naar Salta, Argentinië. Als ik daar aan het einde van de dag uitstap weet ik: ik houd van dit land. Het is er heerlijk warm, de terrassen zitten vol en er is muziek op het centrale plein, kortom: het leeft!  Zaterdag gebruik ik om de stad te bekijken en ’s avonds is het een soort reünie met mensen die de Salar de Uyuni hebben gedaan, wat zich vertaalt in een etentje tot laat op een van de terrassen. De volgende dag neem ik de kabelbaan voor een mooi uitzicht over de stad. De twee dagen erna huur ik met drie anderen een auto en rijden we door een prachtig landschap vol met wijngaarden naar Cafayate.

Woensdagavond neem ik de bus naar Cordoba, een stad met anderhalf miljoen inwoners.  De dagen erna loop ik door de stad en bezoek ik het in de buurt gelegen Che Guevaramuseum en een Jezuïetenkerk. Cordoba is de stad waar ik de Kerst zal doorbrengen en ik moet zeggen dat dat boven verwachting leuk is. Dat heb ik te danken aan de eigenaren van het hostel die van een gezellig feestje houden. Op Kerstavond ga ik samen met drie anderen naar de mis. Hier geen bergen sneeuw voor de deur, maar ventilatoren in de kerk om de temperatuur een beetje dragelijk te houden. Daarna is er een gezellig etentje georganiseerd in het hostel. Net op het moment dat ik me afvraag hoe laat het is, vliegen de vuurpijlen door de lucht en wenst iedereen elkaar fijne Kerstdagen. Het lijkt wel Oud&Nieuw! Als klap op de vuurpijl komt dan ook de Kerstman nog langs. Hij heeft zijn zonnebril op, deelt kadootjes uit en zo nu en dan neemt hij een slok sterke drank, wat natuurlijk voor lachwekkende taferelen zorgt.

De volgende avond neem ik de bus naar Concordia, een plaatsje gelegen aan de grensrivier in het oosten van het land en een dag later stap ik een bootje dat mij in een kwartiertje naar Uruguay brengt. De dagen erna breng ik door in het noorden van dit land en ga ik onder andere naar het platteland, wat hier niet plat, maar glooiend is. Op 30 december ruil ik na een lange reis het platteland van Uruguay in voor metropool Buenos Aires.  Een dag later, op Oudejaarsavond rond een uur of zes, stap ik gewapend met champagne, chips en koekjes in de metro om naar een heel ander deel van de stad te gaan. Na drie kwartier kom ik aan bij het hostel van een Maltees meisje dat ik in La Paz heb ontmoet. Ze heeft heerlijk gekookt en samen met nog twee meiden en een jongen gaan we aan het einde van de avond naar Puerto Madero om Oud & Nieuw te vieren. Daar barst na twaalven midden op straat een massaal volksfeestje los: een heerlijk sfeertje.

Na nog een paar dagen Buenos Aires, wat echt een superleuke stad is en een paar dagen strand ga ik wederom naar Uruguay. Eerst bezoek ik het prachtige stadje Colonia del Sacramento dat op de Werelderfgoedlijst staat en daarna ga ik naar de hoofdstad Montevideo.  Vervolgens ga ik naar Punta del Este waar het schijnt te wemelen van de ‘rich and famous’ uit Uruguay, Argentinië en Brazilië. Mij zeggen al deze mensen niets (behalve Suarez, maar die heb ik niet gezien) en dus gebruik ik deze dagen om lekker aan het strand te liggen. Uruguay laat ik half januari achter me en ik ga terug naar Buenos Aires om daar anderhalve dag later een vlucht te nemen naar Vuurland naar de stad Ushuaia. Dit is de meest zuidelijkste stad ter wereld en wordt ook wel ‘einde van de wereld’ genoemd. In Uruguay heb ik een meisje gesproken dat een maand eerder een last minute trip naar Antarctica heeft gemaakt en dat lijkt mij ook wel wat. Afgezien van het feit dat ik toch al naar Ushuaia wilde zou het nu een uitgelezen kans zijn om dit te combineren. Vergeleken met de warmte van Uruguay en Buenos Aires is het op Vuurland echt fris en ik ga er aan het einde van de middag, als alle winkels en reisbureaus weer open zijn, op uit om een last-minute op te sporen. Er zijn er nog een paar beschikbaar voor de komende dagen. In het hostel  gebruik ik nog heel even bedenktijd voor dit waanzinnige plan, maar ik besef me dat dit een buitenkansje is om naar het witte continent te gaan. Net als ik klaar ben om naar het reisbureau te gaan loop ik Linda tegen het lijf die ook op het punt staat dezelfde trip bij hetzelfde reisbureau te boeken. We hebben direct een klik en vanaf het eerste moment erg veel lol.  Samen gaan we naar het reisbureau om te boeken en als we dan weer buiten staan, zijn we toch wel een beetje door het dolle heen.  Antarctica: gekker kan toch haast niet? Reden voor ons om er ’s avonds met wat anderen uit het hostel in de plaatselijke pub een biertje op te drinken.  

Maandagmiddag om drie uur gaan we naar de haven en worden we met een bus naar de boot, Akademik Ioffe, gebracht. We varen onder Russische vlag, wat op zich al een gekke gedachte is en wat voor ons reden is voor allerlei grappen over spionnen en geheime politie. We starten met een diner en hier wordt ons uitgelegd hoe de ontruiming van het schip in zijn werk gaat en er wordt verteld dat we vanavond de ontruiming direct gaan oefenen. Dat betekent dus reddingsvesten aan en verzamelen op het dek en dat gaat zoals met de meeste ontruimingsoefeningen gepaard met een hoop lol.

Er zijn nog wat problemen met het aan boord krijgen van water en als dat allemaal geregeld is zien we met een wijntje in de hand rond een uur of 11 ’s avonds vanaf het dek Ushuaia kleiner en kleiner worden, totdat het niets meer is dan een lichtpuntje; we zijn vertrokken en op weg naar Antarctica... en dat is en blijft een gekke gedachte! De volgende morgen varen we op Drakenpassage die berucht is om het feit dat het er flink kan spoken. Het valt allemaal nog mee, maar menigeen voelt zich niet lekker en sommigen liggen daardoor de hele dag in bed, De rest van de passagiers is versuft door de reispillen. Het is twee dagen varen naar Antarctica. In de pub zaterdagavond vroeg iemand ons nog wat we die twee dagen varen gaan doen op de boot, maar er blijkt een druk programma voor ons in elkaar gezet te zijn. Er zijn allerlei presentaties over het leven op de Antarctica en over wat wel en niet is toegestaan. Zo is het ter bescherming van de natuur bijvoorbeeld verboden om eten van boord mee te nemen en verder moeten we onze regenbroek, muts en handschoenen die we dragen als we van boord gaan vacuüm laten zuigen. Dit is om te voorkomen dat er via ons minuscule zaadjes en dergelijke worden verspreid die het ecosysteem  verstoren.

Hoewel we geografisch gezien woensdagmorgen al in Antarctica zijn, is daar op zee nog niets van de te zien, maar als we dan op dondermorgen de gordijnen opdoen is het werkelijk adembenemend. Buiten is het oogverblindend wit met aan de strakblauwe hemel een prachtige zon. Nog voor het ontbijt staan we dus al op het dek, want wat is dit een belevenis! Het is niet goed onder woorden te brengen hoe prachtig, mooi en ongerept dit is en eigenlijk kan ik het nog steeds niet goed beseffen dat ik echt op Antarctica ben.

Onze eerste landing is op Vernadskiy een eilandje dat door de Ukraine is geclaimd en waar we een rondleiding krijgen door het onderzoekscentrum.  Daarna gaan we naar een ander eilandje waar we in de sneeuw zitten om van dit indrukwekkende landschap te genieten. ’s Middags cruisen we met een Zodiac over het water tussen de ijsschotsen door. Het is zoals je het op een plaatje ziet, maar dan nog honderd keer mooier en her en der liggen wat zeeleeuwen. Het is een ongebruikelijk mooie dag zonder wind en met veel zon. Zelfs de crew is er ondersteboven van.

Vrijdag gaan we naar Useful eiland waar het zwart ziet van de pinguïns en deze beestjes hebben hun eigen highway. Dat betekent zoveel als dat ze hun eigen wandelroute hebben en uiteraard mogen wij die niet verstoren. Oversteken is dus alleen toegestaan als er geen pinguïns in de buurt zijn. Sowieso is het verboden om binnen een straal van vijf meter van een pinguïn te komen. Wat me verbaasd is hoe dicht je toch nog bij de diertjes in de buurt kunt komen. Doordat deze plek in de wereld nauwelijks bezocht is door mensen hebben ze maar weinig angst voor pottenkijkers.

’s Middag betrekt het weer helaas wat en is de strakblauwe hemel met prachtige zon passe. We gaan naar het vaste land van Antaricia waar we eerst een berg beklimmen en ondertussen flink wat sneeuwballen op elkaar afgooien en daarna maken we een cruise langs gletsjers. We hebben een gelukje: er breekt een stuk ijs af wat een prachtig gezicht is en wat gepaard gaat met een oorverdovend lawaai en tevens een kleine vloedgolf teweeg brengt. ’s Avonds hebben we de grote ‘Antartic-BBQ’  en eten we op het dek te midden van gletsjers en ijsschotsen.  

Zaterdagmorgen landen we op Danco Island waar een enorme pinguïnkolonie is gehuisvest en waar de diertjes weer dapper over hun eigen highway wandelen en af en toe een flinke uitglijder maken. ’t Is nogal druk op highway, zodat het er even op lijkt dat we voor de komende dagen vastzitten op dit eiland, maar als het even wat rustiger is kunnen we toch oversteken. De landing van de middag gaat in verband met de weersomstandigheden niet door.

De dag erna staat er weer twee keer een landing op het programma. Met name die van de middag is bijzonder als we met de Zodiac over het water glijden en de walvissen aan ons voorbij zwemmen en we het tafereel van de enorme walvisstaart die met een sierlijke swing in het water verdwijnt van dichtbij aanschouwen. Hoewel ik het al vrij koud heb als ik weer aan boord kom, kan het natuurlijk nog kouder door een Poolduik te maken. Deze kans laat ik niet aan me voorbij gaan en samen met ruim 30 anderen sta ik aan het einde van de middag in de rij om een frisse duik te nemen. De stroming is vrij sterk, dus nadat een paar mensen hun duik gemaakt hebben, moet de boot nog wat gedraaid worden en dan mag ook de rest één voor één gehuld in reddingsvest en aangelijnd de sprong wagen. En zo spring ook ik onder toeziend oog van dik ingepakte medepassagiers die de duik niet wagen, in het water van 0 graden Celsius. En eerlijk is eerlijk, de duik op zichzelf is nog niet het ergste van het hele verhaal, maar het wachten totdat je aan de beurt bent en de kou die dan in je voeten en benen trekt. Na de duik haast ik me naar de sauna om een beetje op temperatuur te komen en daar stroomt het als snel vol met ander ‘Poolduikers’.  

Maandag is helaas al weer de laatste dag op Antarctica. We maken een landing op Deception Island en ik kan er kort over zijn: ik vind het niks. Op dit eiland zijn de overblijfselen te vinden van gastanks en een vliegtuighangar. Historisch gezien schijnt dit in de beleving van een aantal mensen waarde te hebben, ik vind het een regelrechte vervuiling van het eiland.  In de middag doen we nog een landing op een ander Shetland eiland  en dan zit de verwondering van Antarctica er helaas op.

De dagen erna varen we over de Drakenpassage terug naar Ushuaia. Ook dan zijn er allerlei presentaties en is er nog een rondleiding over de boot zodat we ons absoluut niet hoeven te vervelen. We hebben het echt getroffen met de groep waaronder opvallend veel backpackers zijn en dat betekent bijna iedere avond gezelligheid in de bar. En afgezien daarvan heb ik in Linda een superleuke vriendin gevonden. We lachen er samen heel wat af en hoewel we zelf de vergelijking nog niet zo zien denken veel mensen dat we zussen zijn. De verbazing is iedere keer dan ook groot als we vertellen dat we elkaar twee dagen voor deze reis hebben ontmoet.

Als klap op de vuurpijl varen we woensdagmiddag ook nog langs Cape Horn in Chili, het zuidelijkste punt van Zuid-Amerika. Op donderdagmorgen is deze prachtige reis naar het sprookjesachtige witte continent dan toch echt voorbij. Het waren elf fantastische dagen naar en op een sprookjesachtig wit continent, enerzijds vanwege de betoverende omgeving, maar ook vanwege de zeer gezellige tijd met mijn ‘zus’ Linda en een aantal andere Antarcticavrienden waar we erg veel lol mee gehad hebben. Het is een ervaring om nooit te vergeten!

Op vrijdag ga ik met Linda naar Punta Arenas en daar scheiden onze wegen helaas. Ik reis door naar Puerto Natales in Chili waar ik een prachtige tweedaagse trekking in het Torres del Plaine park maak. Op maandag reis ik door naar El Chaltén in Argentinië waar ik nog twee dagwandelingen naar gletsjers maak en gisteren ben ik door gereisd naar El Calafate waar ik vanmiddag een enorme gletsjer ga bezoeken.

De tijd vliegt weer eens helaas. Hoewel ik niet in termen als  ‘halverwege’ en ‘laatste maand’ wil denken, kan ik er natuurlijk niet onderuit dat het grootste deel van mijn reis erop zit. Dit weekend reis ik naar Santiago om daar maandag Wessel van de luchthaven op te halen. Met haar staat nog een maand Chili en Argentinië op het programma. Heb er nu al zin in!